قال الرّضا علیه السّلام :
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُرى ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّى یَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ ... .
امام رضا علیه السّلام فرمود:
هرگاه ماه محرّم فرا مى رسید، پدرم (موسى بن جعفرعلیه السّلام ) دیگر خندان دیده نمى شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى یافت تا آن که ده روز از محرّم مى گذشت ، روز دهم محرّم که مى شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.
امالى صدوق ، ص 111

بهارِ باغ دل از گریه ی محرم توست
بهشت، برگ گلی از شراره ی غم توست
محرمت به من احرامی سیه بخشید
کسی که مُحرم این جامه گشت، مَحرم توست
جحیم را کند از یک نگاه خود خاموش
کسی که گوشه نشین بهشت ماتم توست
به چار ماه حرامم بود چه کار که من
دوازده مه سالم همه محرم توست
چرا ملائکة الله سجده اش نکنند
مگر نه طینت آدم ز خاک مقدم توست
اگر شوند همه بحرها به چشمم اشک
به خون پاک تو سوگند می خورم، کم توست
هر آنکه کشته شود صاحب دمی دارد
تو کیستی که خداوند صاحب دم توست
علم به دست علمدار توست تا صف حشر
همیشه عالم اسلام زیر پرچم توست
که گفته زخم تو مرهم پذیر نیست حسین
که خود تو کشته اشکی و اشک مرهم توست
از آن هماره دل خلق را زند آتش
که سوز آه تو در ناله های «میثم» توست